|
NO AMANECE
Poema emblemático por culpa del cual fue cerrada la revista de poesía CLARABOYA (1963-1968) por el ministro de Franco, Don Manuel Fraga Iribarne.
No amanece.
Pasan los días y no amanece.
Pasan las nubes sobre el mar.
Nos dijeron que el mundo caminaba hacia la luz,
que todo estaba en si sitio, que detrás de la noche vendría el alba,
y detrás, el amor;
pero se alarga la noche, y no amanece.
Trabajamos en la noche, nos odiamos, caminamos, en la noche
con los brazos en alto. Despertamos y vemos sombras
de otras sombras que también caminan.
Y no amanece.
Con los puños cerrados vamos bajando la voz cada vez más,
cada vez más. Cada día trabajamos en la noche,
tropezamos con los muertos y los ciegos,
recordando, respirando esta noche pegajosa
que nos ama como a bellos esclavos.
Y no amanece.
Pasan las horas y no llega el alba.
Pasan las nubes, pero no hay nadie entre nosotros
que se rompa el corazón para que pase la noche.
No hay nadie que se indigne hasta cortar las raíces,
nadie que reúna los gritos,
nadie.
De: No amanece, 1984
LAS ALAS
Al fin y al cabo ¿qué es un pájaro?
Alguien podría beberle todo el aire
¿y entonces, qué?
Al fin y al cabo ¿quiénes somos tú y yo
Para pasarnos la noche en un abrazo?
Cualquier ruido podría separarnos.
LAS AGUAS DE LAS FUENTES
Oí que las manos del odio
se habían posado sobre tu pecho, España.
mientras dormías,
y había dejado sus huellas
sobre tu mejor vestido.
Y hoy,
después de tantos sueños,
después de haber amado hasta tus muertos,
y ya perdida para siempre la inocencia como verdad,
he sacado ese vestido de las aguas de los ríos,
de las aguas de las fuentes y los mares,
y he analizado aquellas huellas
que identifican a quienes menos me esperaba.
CANTA el otoño, pero yo escucho primavera.
La verde luz que viene de la infancia
ciega la edad de roble de los bosques,
y en la embriaguez de los dorados trinos,
madura el resplandor del día.
Debajo del dintel de nuestra patria
soportábamos el curso de los astros
una noche sin fin
en la que brotaban los manantiales.
Canta el otoño, pero yo escucho primavera.
La suave luz que mece la mañana
no restaña los boquetes
por los que la luz se escapa.
Debajo del olvido, nuestra mirada vive ya de sus horas bajas.
Pero las estrellas pasan.
Los navíos son ya sueños que nunca zarpan.
Pero el otoño canta y yo escucho su añagaza.
De: Ruina Montium, 2000
3. MECEN TUS OJOS
Mecen tus ojos su dolor en la hora sexta
y en algún lugar del mundo,
en las álgidas calderas atizadas por la ruina,
lentamente cuecen los venenos y las iras
Como una madre que regresa de los cañaverales
sorteando las serpientes
tras los gritos de su hijo
y ahora mece la cuna ya vacía;
así, caída la mirada,
buscas tu dolor perdido
Mecen tus manos su temblor
mientras en algún lugar dormitan
tus antiguos sueños perseguidos
Como una vela por el mar
estrangulada en el zarpazo de los vientos
como maromas azotadas por los látigos podridos
de un vendaval que sopla dando aullidos
así, caída el alma en un turbión de espejos crudos,
buscas tu corazón, en la penumbra
Vientos contrarios zarandean la hermosura
de vivir en libertad, como los días
La tormenta, que no acaba de llegar,
pero que anuncian las campanas del acantilado
ha comenzado a devastar toda tu vida
Como voraces marejadas de salitre
mecen tus ojos su dolor en el exilio
5. PARA REÍR DE NUEVO
A la memoria de Giordano Bruno
Para reír de nuevo, sería necesario
urdir alguna trampa, armarse de valor,
y no aceptar que hemos perdido
el último baluarte, la última trinchera
Corriendo por estas playas de arenales de oro
nuestros pies borran las huellas
que también son cómplices
Las olas siguen jugando a perseguirse,
pero nosotros estamos solos
El rojo sol, distante, como un anciano solitario,
medita nuestro abandono
mientras, imparable, se dirige hacia su propio precipicio
sin importarle la implacable llegada de la noche
Para morir de nuevo, sería necesario
armarse de la solemnidad de los vencidos
avanzando hacia las hogueras levantadas
en las plazas de un ayer que todavía
abrasa la memoria
Correr hasta la linde del camino
de la historia para arrancar todas las ramas
de los árboles que ardieron
Para reír de nuevo sería necesario regresar,
una por una, hasta lo más profundo
de todas y cada una de las noches,
incluida en la que tú ardiste
6. TIEMPOS DE AMOR
A la memoria de Dante, Petrarca, y tantos otros
En tiempos del amor se edificaron los palacios
se levantaron túmulos, columnas, arcos
y cenotafios
se diseñaron parques y jardines
para vencer la resistencia de los flores a morir
sin dejar rastro
En tiempos del amor se escribieron versos
se redactaron crónicas, estelas, lemas
y contratos
para vencer la inconsistencia de los días
más felices y su ansias de morir
como los otros
Nadie podía imaginar entonces
que los tiempos del amor
también pasaban, sin remedio ni cordura
Que los dedos que escribían
y a la vez se estaban deshaciendo
como humo, no eran solo aquellos dedos
que escribían, sino pasión en polvo
que se desvanecía
Porque el tiempo del amor y el del olvido,
conviviendo en este mundo, como fieras,
se van hiriendo sin cesar
y de su herida se alimenta nuestra impiedad
como una hiena sin sonrisa
En tiempos del amor se edificaron muros
almenados, se levantaron torres con ventanas
y celosías, para encerrar detrás de ellas,
ojos, bocas, manos,
y sonrisas
que los hombres creyeron únicos
y que no eran sino el sustrato
donde plantar la incertidumbre de la vida
En tiempos del amor se edificó la cobardía.
19. SOLO DOLOR
Si alguna vez el odio se licua
y no queda en la copa
otro poso que dolor
Si alguna vez, amor, te quitas
los vendajes de la herida
y no aparece ninguna otra cicatriz
que la de mis labios
Si alguna vez alguien que pasa a nuestro lado
sin más ni más, nos lleva
hasta el recóndito escondite
de sus ojos enrojecidos
Si alguna vez,
al mismo tiempo que amanece en las ciudades,
conseguimos escuchar, en otros labios, nuestro nombre
Si alguna vez, no tiene que ser ahora,
por fin, nos despojamos de casi todo
y corremos hacia otros brazos, confundidos
No nos quedaría otro remedio, entonces,
que aceptar que estamos solos.
Y que siempre lo estuvimos.
24. QUIEN NADA TIENE
Quien nada tiene, nada espera
Quien ignora que fue ayer
cuando, de noche y por la fuerza,
penetraron en la casa de sus padres
para arrancarles su dignidad,
tampoco sabe que fue allí
donde profanaron su propia cuna
En aquel infame acantilado
de ternuras
Quien nada tiene, nada olvida.
Quien ignora que una vez
alguien anduvo en los hogares
en busca de los que cantaban,
tampoco sabe que eran ellos
quienes levantaban las banderas
de la libertad de las conciencias
En aquel hermoso acantilado
de hermosura
Quien nada tiene, nada envidia.
Quien ignora que hubo gente
que acabara confesando
crímenes que nunca había cometido
y cavando con sus manos
sus propias tumbas
tampoco sabe que el puñal ensangrentado
es el mismo con el que ahora parten el pan
sus hijos, y los hijos de sus hijos
En aquel inmenso acantilado
de ternuras
Quien nada tiene, nada pide.
26. SOL DEL OTOÑO (II)
Como el zagal, absorto en los mugidos del rebaño,
miras, sol del otoño, el soto, los abedules blancos
y los vaivenes de los mirlos
Tus ojos son los ojos de los pastores,
y tus manos son las manos de las madres
Como los astros que trajinan en sus órbitas azules,
sol del otoño, recomponiendo el mundo
Con suavidad, nos vas ungiendo nuestras llagas,
sol del otoño, curando nuestras heridas
Como el zagal, que se revuelca en el regazo de las hojas
retozas, sol del otoño, sobre el musgo de los robles
y los lienzos de los líquenes
Tus ojos son los ojos de la brisa
y tus dedos la dulce flor de la vendimia
Como los pámpanos azules que va cortando
un divino podador a quien no vemos
Como un fanal, colgado en el dintel de un corral lejano
y orientado hacia la noche
Sol del otoño, tus besos son los cabeceos
de los barcos que regresan en la niebla
Como un zagal vencido por el sueño
te hundes en el regazo de las hojas
confiado en que nosotros te velemos
34. TALLOS DE LUZ
Tallos de luz que crecen en los bancales
de esas nubes volcánicas
que huyen y se abrazan a las cumbres
para trepar después hacia la gloria
Corceles en los que cabalga
la desolación de esta mañana del otoño,
abandonada al pie de los castaños
que se desnudan
Sólida luz de las columnas de alabastro
sujetando frontispicios milagrosos
en los que una mano cinceló el amor apasionado
de los dioses
Horas de luz en las que anidan las palomas
Graznan y graznan los corazones de los hombres
pretendiendo llamar al día por su nombre,
sin darse cuenta de que el otoño
ya ha hecho mella en la verdad del día
llevándose todo el oro de la tarde
Tallos de sol que corren como lágrimas
que bajan de las mejillas de la noche
35. CON LAS MANOS HELADAS
Con los labios del frío
beso el fulgor del día
que desciende por la ladera
del monte
del otro lado del río
que el hielo rompe
Sé que yo no estoy aquí;
que estas que estoy mirando
son las ruinas de un ayer
perdidas en ese monte
Con las manos del frío
toco el fulgor del día
que se acerca a la cancilla
de mi casa
a este lado del camino
de los pastores
Sé que ella se fue;
que estas que estoy oyendo
son palabras sedientas
recogidas en mi memoria
Con las manos heladas
finjo saludar al día
que ha llegado a engañarme
con sus ojos
creyendo que eran los tuyos
tan hermosos
Con las manos heladas
toco la voz del día
que regresa de los montes
40. SOLEDAD
Todo lo que conseguirás,
amándome,
será aplazar la muerte de un animal herido
Bien es verdad
que recibirás por ello las ofrendas
de las musas, tan amables.
Y que el animal herido
muera de amor y no de muerte
natural ¡Es un detalle!
41. LO VOLVERÉ A INTENTAR
Tan pronto como el sol se de la vuelta
y se abandone
lo volveré a intentar:
volveré a besarte
Volveré a buscar
la movediza imagen de tu rostro
en la jofaina
Tan pronto como el vaho en los cristales
de tu ventana
deje de velar por ti,
volveré a abrazarte
Volveré a borrar
la huella de tus manos
en mi cara
Tan pronto como el sol se esconda
y aparezca el dolor,
lo volveré a intentar:
volveré a matarme
43. OJOS DEL ATARDECER
A Gutierre de Cetina
Ojos del atardecer,
que miran como quien reclina la cabeza
buscando alguna voz en la que apoyarse
y solo encuentra un gran vacío pantanoso,
la reblandecida superficie de un lago helado
a punto de resquebrajarse
Objetos que en el atardecer oscilan,
y bailan como baila un espejismo
en lontananza, en medio de las arenas,
más allá de los manglares
en el fragor de los caminos que conducen al ocaso
Horas del atardecer
que hierven en los aceites del poniente
en la melaza de las horas diluidas en el agua
grullas en desbandada
que chirrían como guadañas
No habrá nada que os haga perdurar,
nadie que os redima de esa suerte que está echada
y que os lleva hasta el tablado de la horca
de la noche, y os emplaza
Vientos del atardecer
que soplan como quien aviva un montón de brasas
Lenguas del atardecer
que sorben del fondo de las vasijas
los últimos estertores de vino rancio
Ojos del atardecer
que miran como quien comete un crimen,
ya que me miráis así, matadme, al menos.
De: Piedra primaria, 2004
|
HET DAAGT NIET
Emblematisch gedicht door de schuld waarvan het poëzietijdschrift CLARABOYA (1963-1968)
door de minister van Franco, de heer Manuel Fraga Iribarne, werd opgeheven.
Dagen doet het niet.
De dagen gaan voorbij en dagen doet het niet.
Over zee gaan de wolken voorbij.
Ze zeiden ons dat de wereld naar het licht toe ging,
dat alles op zijn plaats stond, dat na de nacht de ochtend zou dagen
en daarna de liefde;
maar de nacht duurt langer, en dagen doet het niet.
We werken in de nacht, wij haten elkaar, we stappen in de nacht
met de armen omhoog. We worden wakker en zien schimmen
van andere schimmen die ook stappen.
En dagen doet het niet.
Met gesloten vuisten gaan we elke keer stiller praten,
elke keer stiller. Elke dag werken wij in de nacht,
stuiten op de doden en de blinden
bij het denken aan, bij het inademen van deze kleffe nacht
die van ons houdt gelijk van mooie slaven.
En dagen doet het niet.
De uren trekken voorbij en de ochtend komt niet.
De wolken trekken over maar onder ons is er niemand
die er zijn hart om breekt dat de nacht voorbijgaat.
Niemand is zo verontwaardigd dat hij de wortels doorsnijdt,
niemand die de kreten bijeenbrengt,
niemand.
Noot::
Het lied van de Spaanse Falanx: Cara al sol eindigt met de woorden:
¡Arriba escuadras a vencer,
que en España empieza a amanecer!
(Vooruit, eskaders, naar de overwinning
want in Spanje begint het te dagen)
De zinspeling No amanece (Dagen doet het niet) was geen toeval.
DE VLEUGELS
Als je er goed over denkt, wat is een vogel?
Je zou hem alle lucht kunnen wegdrinken
en dan, wat dan?
Als je er goed over denkt, wie zijn wij, jij en ik,
om de nacht door te brengen in een omarming?
Het minste gerucht kon ons uit elkaar jagen.
HET WATER VAN DE BRONNEN
Ik hoorde dat de handen van de haat
op je lichaam waren gaan liggen, Spanje,
terwijl je sliep,
en die haat had zijn sporen nagelaten
op je beste kleed.
En nu,
na niet te tellen dromen,
na zelfs je doden te hebben liefgehad,
en nu je je onschuld als waarheid voor altijd verloor
heb ik dat kleed uit het water van de rivieren,
uit het water van de bronnen en de zeeën gehaald,
en ik heb die sporen ontleed,
die hen identificeren die ik het minst had verwacht.
DE HERFST zingt maar ík hoor de lente.
Het groene licht dat van mijn kinderjaren komt
verblindt de eiken leeftijd van de bossen
en in de dronkenschap van het verguld gekwetter
rijpt de schittering van de dag.
Onder de bovendrempel van ons vaderland
ondergingen wij de loop der sterren
in een nacht zonder einde
waarin de bronnen opwelden.
De herfst zingt maar ík hoor de lente.
Het zachte licht dat de morgen wiegt
stelpt de bressen niet
waarlangs het licht ontsnapt.
Onder de vergetelheid leeft onze blik al van zijn uren neerslachtigheid.
Maar de sterren gaan voorbij.
De schepen zijn zelfs dromen die nooit uitvaren.
Maar de herfst zingt en ík hoor zijn lokroep.
3. JE OGEN WIEGEN
Bij het zesde uur wiegen je ogen hun leed
en ergens in de wereld,
in de kritiekste ketels door ondergang aangestookt,
koken traagjes de vergiften en razernijen
Zoals een moeder die uit de rietakkers terugkeert
de slangen uit de weg gaat
na het schreeuwen van haar zoon
en de nu al lege wieg laat schommelen;
zo, met verbleekte blik,
zoek je je verloren leed
Je handen wiegen hun beven
terwijl je nagejaagde oude dromen
ergens liggen te doezelen
Zoals een zeil op zee
gewurgd door de klauw van de wind
gelijk kabels geslagen door verrotte zwepen
van een orkaan die al huilend blaast,
zo, terneergeslagen in een lawine van rauwe spiegelbeelden,
zoek je in de schemer je hart
Tegenwinden ontwrichten de heerlijkheid
van leven in vrijheid zoals de dagen...
De storm die nog nooit is uitgebroken
maar die de klokken van de klipachtige kust aankondigen
is begonnen je hele leven te verwoesten
Zoals een gulzige slagzee vol zilt
wiegen je ogen hun leed in ballingschap
5. OM OPNIEUW TE LACHEN
Ter nagedachtenis aan Giordano Bruno
Om opnieuw te lachen zou het nodig zijn
enige list te beramen, zich met moed te wapenen
en niet aanvaarden dat we het laatste bolwerk,
de laatste loopgraaf verloren
Bij het lopen over deze stranden met gouden zandkorrels
wissen onze voeten de sporen uit
die eveneens medeplichtig zijn
De golven blijven het spel spelen van elkaar achtervolgen,
maar wij zijn alleen
De rode zon, afgelegen, gelijk een eenzame bejaarde
overdenkt ons opgeven
terwijl ze zich onhoudbaar naar haar eigen afgrond richt
zonder dat de onverbiddelijke komst van de nacht haar stoort
Om opnieuw te sterven zou het nodig zijn
zich met de statigheid te wapenen van de overwonnenen
die op weg zijn naar de brandstapels opgericht
op de pleinen van een gisteren dat nog steeds
ons geheugen verzengt
Lopen tot aan het einde van de weg
van de geschiedenis om van de bomen alle takken
af te rukken die brandden
Om opnieuw te lachen zou het nodig zijn terug te gaan,
stuk voor stuk, tot het allerdiepste punt
van alle nachten en elk in het bijzonder
inbegrepen die waarin jij brandde
6. TIJDEN VAN LIEFDE
Aan de nagedachtenis van Dante, Petrarca en zoveel anderen
In liefdestijden werden de paleizen gebouwd
werden grafterpen, zuilen, bogen en cenotafen
opgericht
werden parken en tuinen ontworpen
om de weerstand van de bloemen tegen sterven
te overwinnen zonder spoor na te laten
In liefdestijden werden verzen geschreven
werden kronieken, gedenkstenen, wapenspreuken en
contracten opgesteld
om de wisselvalligheid te overwinnen
van de gelukkigste dagen en hun drang om te sterven
zoals de andere
Niemand kon zich toen voorstellen
dat ook de liefdestijden
dwaas en onverbiddelijk voorbijgingen
Dat de vingers die schreven
en terzelfder tijd als rook aan het
vergaan waren niet alleen die vingers waren
die schreven maar hartstocht - in gruis -
die stilaan vervaagde
Want de liefdestijd en die van de vergetelheid
- ze leven in deze wereld als wilde beesten samen -
zijn onophoudelijk elkaar aan het kwetsen
en aan hun wond voedt zich onze meedogenloosheid
als een glimlachloze hyena
In liefdestijden werden gekanteelde
muren gebouwd, werden torens opgericht
met vensters en schermen om daarachter ogen,
monden, handen en glimlachjes
op te sluiten
waarvan de mens dacht dat ze uniek waren
en die niets anders waren dan voedingsbodem
om er de onzekerheid van het leven in te planten
In liefdestijden werd de lafheid opgebouwd.
19. ALLEEN VERDRIET
Als ooit de haat vloeibaar wordt
en in je glas niets overblijft
dan de droesem van verdriet
Als je ooit, liefste, de windels
van de wond afneemt
en er verschijnt geen enkel ander litteken
dan dat van mijn lippen
Als ooit iemand die naast ons voorbijgaat
ons zonder meer meeneemt
tot in de intieme schuilplaats
van zijn rood geworden ogen
Als we er ooit
in slagen op andere lippen onze naam te horen
juist terwijl in de steden de dag aanbreekt
Als wij ooit, het hoeft niet nu te zijn,
eindelijk van bijna alles afstand doen
en verward naar andere armen lopen
Dan rest ons niets meer
dan te aanvaarden dat we alleen zijn.
En dat we het altijd waren.
24. WIE NIETS HEEFT
Wie niets heeft, niets verwacht
Wie niet weet dat het gisteren was
toen 's nachts en met geweld
in het huis van zijn ouders werd ingebroken
om ze hun waardigheid te ontrukken
weet evenmin dat het daar was
dat zijn eigen wieg werd onteerd
Op die schandelijke klif
van tederheden
Wie niets heeft, niets vergeet.
Wie niet weet dat ooit
iemand door de woningen ging
op zoek naar degenen die zongen
weet evenmin dat zij het waren
die de vlaggen van de gewetensvrijheid
in de hoogte staken
Op die prachtige klif
van schoonheid
Wie niets heeft, niets benijdt.
Wie niet weet dat er mensen waren
die uiteindelijk misdaden bekenden
die ze nooit hadden begaan
en hun eigen graf groeven
met hun handen
weet evenmin dat de met bloed bevlekte dolk
dezelfde is als die waarmee zijn zonen en de zonen
van zijn zonen nu het brood in stukken snijden
Op deze onmetelijke klif
van tederheden
Wie niets heeft, niets vraagt.
26. HERFSTZON (II)
Zoals de herdersjongen, verdiept in het loeien van de kudde
kijk jij, herfstzon, naar het bosje, de witte berken
en het gaan en komen van de merels
Je ogen zijn herdersogen
en je handen zijn moederhanden
Zoals de sterren die sloven in hun blauwe banen,
herfstzon, die de wereld opknapt
Met tederheid kom je onze wonden zalven,
herfstzon, en heelt onze letsels
Zoals de herdersjongen die in de schoot van de blaren wentelt
stoei jij, herfstzon, over het mos van de eiken
en de doeken van het korstmos
Je ogen zijn de ogen van de bries
en je vingers de zoete bloem van de wijnoogst
Zoals de blauwe wijnranken die een goddelijke
snoeier die wij niet zien aan het snoeien is
Zoals een lichtbaken dat aan de bovendorpel van een verre
hoeve hangt en naar de nacht is gericht
Herfstzon, je kussen zijn het heen en weer bewegen
van boten die in de mist terugkeren
Zoals een herdersjongen door slaap overmand
duik jij in de schoot van de blaren onder
met het vertrouwen dat wij bij je waken
34. LICHTSTENGELS
Lichtstengels die op de terrassen groeien
van deze vulkanische wolken
die vluchten en zich vastklampen aan de toppen
om daarna naar de zaligheid te klimmen
Rossen waarop de verslagenheid
van deze herfstmorgen rijdt
achtergelaten aan de voet van de kastanjebomen
die hun kleren afleggen
Stevig licht van de albasten zuilen
die wonderlijke frontons dragen
waarin een hand de gepassioneerde liefde
van de goden beitelde
Lichturen waarin de duiven hun nesten maken
Ze krassen en krassen, de harten van de mensen
die voorgeven de dag bij zijn naam te noemen
zonder er zich rekenschap van te geven dat de herfst
reeds zijn sporen heeft nagelaten op de ware aard van de dag
door al het goud van de middag met zich mee te voeren
Zonnenstengels die vloeien gelijk tranen die
neerstromen van de wangen van de nacht
35. MET BEVROREN HANDEN
Met de lippen van de koude
zoen ik de straling van de dag
die langs de bergflank
neerdaalt
aan de andere kant van de rivier
die het ijs breekt
Ik weet dat ik niet hier ben;
dat wat ik aan het bekijken ben
het puin van een gisteren is
dat op gindse berg verloren ligt
Met de handen van de koude
raak ik de straling aan van de dag
die dichter bij het tuinhek
van mijn huis komt
aan deze kant van de weg
van de herders
Ik weet dat ze weg is;
dat de woorden die ik hoor
dorstlijdende woorden zijn
in mijn geheugen afgezonderd
Met bevroren handen
doe ik of ik de dag begroet
die gekomen is om me te bedriegen
met zijn ogen
waarvan ik dacht dat het de jouwe waren
zo mooi
Met bevroren handen
raak ik de dag zijn stem aan
die van de bergen terugkeert
40. EENZAAMHEID
Al wat je zult bereiken
door me te beminnen
zal het verdagen zijn van de dood van een gewond dier
Zeker is het waar
dat je daarvoor de offeranden zult ontvangen
van de zo vriendelijke muzen
En dat het gewonde dier
van liefde zal sterven en niet van een natuurlijke
dood. Maar dat is een detail.
41. IK ZAL HET OPNIEUW PROBEREN
Zo gauw de zon haar rug heeft gedraaid
en zich laat gaan
zal ik het opnieuw proberen:
ik zal je zoenen, opnieuw
Ik zal opnieuw het beweeglijke
beeld van je gelaat zoeken
in de waskom
Zo gauw het waas op de ruiten
van je raam
ophoudt te waken over jou
zal ik je omarmen, opnieuw
Ik zal opnieuw de sporen
van je handen op mijn gezicht
wegwissen
Zo gauw de zon zich verbergt
en het leed verschijnt
zal ik het opnieuw proberen:
ik zal me van kant maken, opnieuw
43. OGEN VAN DE AVONDVAL
Voor Gutierre de Cetina
Ogen van het avonddonker
die kijken als iemand die zijn hoofd schuin houdt
om een stem te zoeken waarop hij kan leunen
en alleen een grote moerassige leegte aantreft,
van een bevroren meer de week geworden oppervlakte
die op het punt staat om te barsten
Voorwerpen die in het avonddonker blinken
en dansen zoals een weerspiegeling
heel in de verte danst, midden op het zand,
voorbij de mangrovebossen
in het gedreun van de banen die leiden naar zonsondergang
Uren van het avonddonker
die in de oliën van het westen koken
in de melasse van in water opgeloste uren
wanordelijke vlucht kraanvogels
die schrillen gelijk zeisen
Niets zal er zijn dat jullie doet voortleven,
niemand die jullie verlost van dit lot dat is geworpen
en die jullie meevoert naar het schavot van de galg
van de nacht, en die jullie dagvaardt
Winden van het avonddonker
die waaien alsof iemand een hoop as nieuw leven inblaast
Talen van het avonddonker
die uit het onderste van de glazen
de laatste reutels belegen wijn opzuigen
Ogen van het avonddonker
die kijken zoals iemand die een misdaad begaat,
nu jullie me toch zo bekijken, dood me dan maar.
|